2.Drawbar

2.Drawbar

                Odkąd pamiętam zawsze uwielbiałam  poranki w Los Angeles, a szczególnie te piątkowe; tego dnia w powietrzu unosił się świeży zapach zroszonej trawy przemieszany z morską bryzą wiejącą z wybrzeża. Z domu wyszłam w zwiewnej, oliwkowej szmizjerce sięgającej przed kolano. Słońce wisiało już wysoko na sklepieniu, otulając mnie swoimi ciepłymi  promieniami. Uśmiechnęłam się do siebie, bo jak tu nie kochać wiecznie trwającego lata, jak nie kochać Miasta Aniołów?

Po drodze do szkoły postanowiłam wstąpić na szybką kawę do mojej ulubionej kawiarni Rockit!, znajdującej się przy Sunset Boulevard. Urządzona w surowym industrialnym stylu , w którym królowały biele i szarości, idealnie wpisywała się w moje gusta.  

—Dzień dobry—przywitałam się z dwójką baristów, stojących za ladą.

Tuż za nimi, w dużym, metalicznym piecu piekły się właśnie pierwsze bajgle. Ich słodka woń unosiła się w powietrzu, idealnie uzupełniając  z cudownym zapachem świeżo parzonej kawy.

—Poproszę średnie latte na wynos— powiedziałam, stając przy ladzie i wyjmując z torebki portfel.

Kawiarnia, zwykle zapełniona po brzegi w długie, kalifornijskie popołudnia, o tej porze świeciła pustkami.

—Dzień dobry—usłyszałam tuż za moimi plecami niski, męski głos.Uśmiechnęłam się do siebie, domyślając do kogo mógł należeć.

Widywałam go w Rockit! już od jakiegoś czasu. Wysoki brunet o muskularnym torsie. Ubrany w czarny t-shirt i ciemne, proste Levis’y, znacznie odbiegał  wyglądem od miejscowych chłopców, preferujących kolorowe t-shirty, sprane szorty i japonki. Nawet jego śniady kolor cery nie przypominał kalifornijskiej opalenizny. ,,Espresso” ( bo tak go właśnie nazwałam) wyglądał na dwadzieścia kilka lat.

—Dzień dobry—odpowiedziałam  jednocześnie z baristą, spoglądając nieśmiało w stronę chłopaka.

Stanął tuż obok mnie, omiatając łagodnym spojrzeniem ciemnoczekoladowych oczu.

Zdobyłam się na niewielki uśmiech w jego stronę, po czym szybko przesunęłam się na koniec lady, gdzie czekała już na mnie zamówiona kawa.

—Dziękuję—zwróciłam się do baristy, który odpowiedział mi uśmiechem.

Zegar wiszący tuż obok tablicy z menu wskazywał kwadrans przed ósmą, chcąc więc nie spóźnić się do szkoły, chwyciłam szybko kubek z gorącym napojem, i skierowałam się w stronę drzwi, wymieniając jednocześnie przelotne spojrzenie z ,,Espresso”.

  ,,Gdybym mogła chociaż poznać Twoje imię….”—rozmarzyłam się, wsiadając do samochodu.  Rozsądek, nie mógł sobie odpuścić i zaśmiał się ze mnie, jak zwykle dodając od siebie trzy grosze: ,,Uważaj, o czym marzysz, Kochana!”, po czym umilkł, a jego ironiczny śmiech rozniósł się pustym echem po mojej głowie.

***

—Cholera— przeklęłam pod nosem, stojąc przed wejściem do szkoły i  przeszukując nerwowo torebkę w poszukiwaniu portfela i karty, pozwalającej na wejście na teren liceum.

Było już dobre kilka minut po dzwonku, ogólnodostępny dziedziniec znajdujący się przed głównym wejściem do budynku całkowicie opustoszał . Jules nie odbierała komórki i żeby tego było mało ,jak na złość, dzisiejsze zajęcia zaczynałam od fizyki z panem Gretkovsky’m,  pedantycznym nauczycielem starej daty, którego dwoma naczelnymi zasadami były obowiązkowość i…punktualność. Przeglądając zawartość mojej torebki, a tym samym nie znajdując portfela, szybko zdałam sobie sprawę, że musiałam zostawić go w Rockit!, jednak było już zbyt późno, by teraz po niego wracać. Westchnęłam ciężko, wiedząc, że jedynym sposobem na wejście do szkoły było przywołanie przez domofon pana woźnego, który będzie kazał mi zgłosić spóźnienie do sekretariatu, co tylko opóźni dotarcie na lekcję fizyki. 

—Dzień dobry, panno Collins. Jakiś problem z drzwiami? — usłyszałam tuż za sobą spokojny, męski głos.

Odwróciłam się gwałtownie, rumieniąc na widok dyrektora szkoły i mojego nauczyciela angielskiego, Johnatana Harveya, stojącego tuż za moimi plecami.  Wysoki i szczupły brunet, w szarych materiałowych spodniach i idealnie skrojonej śnieżnobiałej koszuli, podkreślającej kalifornijską opaleniznę, przypominał bardziej gwiazdę filmową niż dyrektora publicznej szkoły. Stanowisko to, jak i posadę nauczyciela w naszym liceum, piastował od zaledwie miesiąca, mimo to doskonale pamiętał imię i nazwisko większości uczniów, co wzbudzało szerokie zdumienie, szczególnie, że Palihigh* liczyło ponad 800 licealistów.  

—Dzień dobry, panie Harvey- wydukałam zmieszana, natrafiając na rozbawione spojrzenie jego szarobłękitnych oczu. Pomimo jego miłej ,na pierwszy rzut oka, aparycji i charyzmy, jaką obdarzał uczniów, wzbudzał we mnie mieszane uczucia. W jego zachowaniu, sposobie bycia wyczuwałam nutę fałszu, maskaradę, której przyczyny nie potrafiłam rozgryźć.  

—Nie potrafię znaleźć karty do szkoły. Musiałam zostawić ją w domu.

—Zdarza się. Zaraz coś na to poradzimy—powiedział posyłając w moją stronę łagodny uśmiech, po czym wyjął ze skórzanej torby swoją srebrną kartę i przyłożył ją  do czytnika.

—Wygląda na to, że już po dzwonku—powiedział, kiedy stanęliśmy w pustym holu.— Jak widać, punktualność nie należy do moich mocnych stron—dodał, uśmiechając się zawadiacko.

Zaczerwieniłam się ponownie, czując jak małe dziecko złapane na złym uczynku. W końcu ja też byłam spóźniona!

—Jaką masz teraz lekcję, Summer?—spytał Harvey, widząc zmieszanie malujące się na mojej twarzy.

—Fizykę z…— zaczęłam, spuszczając wzrok.

— …panem Gretkovsky’m.—dokończył za mnie, kiwając znacząco głową—W takim razie przyda ci się mała pomoc—dodał, kierując się w stronę schodów, prowadzących na pół piętro.

Nieco zdezorientowana i speszona zarazem, ruszyłam szybko za nim. Sala do fizyki znajdowała się na samym końcu długiego korytarza, którego prawa ściana pokryta była dużymi oknami wychodzącymi na szkolny basen i boisko.

Nie czekając na mnie, Harvey zapukał raz do drzwi, po czym otworzył je zdecydowanym ruchem.

—Dzień dobry, panie Gretkovsky— przywitał się ze zdziwionym nauczycielem, którego zdumienie wzrosło w chwili, kiedy pojawiłam się tuż za dyrektorem.

—D-dzień dobry, panie Dyrektorze—odpowiedział profesor, wodząc z zaciekawionymi oczami ode mnie na Harveya i z powrotem.

—Bardzo przepraszam, że wprowadzam niepotrzebne zamieszanie, ale pozwoliłem sobie przejąć  na moment pańską uczennicę, w związku ze zbliżającą się olimpiadą z literatury. Summer będzie jedną z naszych reprezentantek,  rozumie  więc pan, że sprawa nie cierpiała zwłoki—powiedział pewnym siebie głosem, nie zająknąwszy się ani przez chwilę.

—Och, ależ oczywiście! To zrozumiałe!—twarz nauczyciela momentalnie się rozpromieniła. —Są sprawy ważne i ważniejsze— dodał, uśmiechając się przymilnie do dużo młodszego od siebie przełożonego.

—Summer…—dyrektor zwrócił się w moją stronę, wskazując ręką, bym weszła do klasy.

Uśmiechnęłam się nerwowo, nadal nie mogąc uwierzyć w sytuację, której byłam przed chwilą świadkiem. Dyrektor Harvey kryje mnie, w dodatku posuwając się do kłamstwa, przed jednym ze swoich najbardziej uznanych pracowników?!

—Dziękuję—szepnęłam, mijając mojego zadowolonego z siebie wybawcę, i spoglądając przepraszająco w stronę nauczyciela fizyki.

—Do zobaczenia na angielskim—usłyszałam za sobą jego spokojny głos.

Wszyscy uczniowie przyglądali się całej tej scenie w pełnym milczeniu, ze zdumieniem na twarzy.

—No, no, no….Summer…ty i Harvey?—zachichotała mi do ucha Jules, kiedy tylko zajęłam miejsce obok.—Opowiesz mi wszystko później, ze szczegółami—dodała z podekscytowaniem, po czym ponownie skupiła wzrok na fizyku, który , po wyjściu dyrektora, wrócił już do swojego wykładu.

***

                Sprawa z Harveyem być może i była tak samo zabawna, jak i intrygująca, by móc zaprzątać tego dnia moje myśli, jednakże zdecydowanie to zgubiony portfel przyprawiał mnie o ból głowy. Doskonale pamiętałam moment, w którym wyjęłam go z torby, by móc zapłacić za kawę w Rockit!, ale nie byłam już pewna, czy włożyłam go tam z powrotem. W przerwie między zajęciami przeszukałam z Jules mój samochód , zadzwoniłam też do kawiarni, jednakże po portfelu nie było ani śladu. Chyba nie muszę dodawać, że w całym tym nieszczęściu, to nie karta do szkoły stwarzała największy  problem, lecz karta bankowa, dowód osobisty i….prawo jazdy. I kiedy myślałam już, że mój portfel zaginął bezpowrotnie, zdarzyła się rzecz, która wprawiła mnie w osłupienie.

Wychodziłam właśnie z Jules ze szkoły, zastanawiając się ile czasu zajmie wyrobienie nowego prawa jazdy, kiedy przyjaciółka przystanęła na chwilę, ciągnąc mnie za ramię w swoją stronę.

—Jules, co ty?— spytałam rozdrażniona, przystając obok.

—Chyba ktoś tu zgubił drogę—powiedziała, uśmiechając się tajemniczo, po czym wskazała mi czarne, sportowe audi stojące przy chodniku łączącym się z zewnętrznym dziedzińcem szkoły. Dopiero kilka sekund później zrozumiałam, co, a raczej kto przykuł jej uwagę.

Stał, niedbale opierając się o bok audi. Wyglądał dokładnie tak samo, jak widziałam go ostatnim razem, z wyjątkiem czarnych Ray Ban’ów przesłaniających jego ciemne oczy. Rozglądał się uważnie po tłumie licealistów wylewającym się z budynku.

—Jul, pamiętasz, jak opowiadałam Ci kiedyś o chłopaku z Rockit!?— zaczęłam, nie spuszczając z niego oczu. Zauważył mnie, od razu się uśmiechając.

—O tym tajemniczym przystojniaku? No raczej—odpowiedziała, wyraźnie zbita z pantałyku.

Dopiero teraz zauważyłam, że trzymał w dłoni jakiś mały przedmiot, którym teraz pomachał w moją stronę.,,  Mój portfel—!” pomyślałam, oddychając z ulgą.

—To właśnie on.—odpowiedziałam, po czym ruszyłam w jego stronę, zostawiając za sobą zdezorientowaną przyjaciółkę.

—To chyba należy do ciebie— powiedział, kiedy stanęłam przy nim.

—Dziękuję. Już myślałam, że go nie znajdę— odpowiedziałam, sięgając po portfel.

Chłopak jednak zatrzymał przedmiot w dłoni, obdarzając mnie zawadiackim uśmiechem.

—Jesteś mi winna małą przysługę, Summer—wytłumaczył , a widząc moją wystraszoną minę dodał z rozbawieniem— Proponuję dobrą kawę. Jutro, po południu.

—To propozycja czy warunek? —pociągnęłam dalej, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu.

Czyżby ,,Espresso” właśnie zaproponował mi randkę?!

—Możesz to potraktować jako umowę wiązaną—odpowiedział, podając mi moją zgubę.

—Zadzwoń, kiedy będziesz gotowa—dodał, po czym obszedł samochód i otworzył drzwi od strony kierowcy.

Już chciałam zaprotestować, że przecież nie mam jego numeru, jednakże w tym momencie zauważyłam skrawek papieru wystający z portfela. Znalazłam na nim wykaligrafowany starannym pismem numer telefonu oraz imię:

Mason

—Do zobaczenia, Summer—powiedział, obdarzając mnie na pożegnanie zniewalającym uśmiechem, po czym wsiadł do samochodu i odjechał, zostawiając mnie oszołomioną na chodniku.

Uśmiechnęłam się do siebie, kiwając z niedowierzaniem głową. Mason stał się odtąd  moim ulubionym imieniem.

***

Mason

,,Intelligentsia Coffee

Silver Lake

17.00 ‘’

                Tak brzmiał tekst wiadomości, jaką dostałem późnym wieczorem od Summer.

Od czasu tego feralnego wieczora myślałem o niej każdego dnia. Wielokrotnie odtwarzałem w myślach chwilę, w której po raz pierwszy poczułem jej myśli, wspomnienia, osobowość…kiedy odkryłem jej Duszę. Była niezwykle delikatna, lekka, niewinna, a przy tym posiadała tak wielki potencjał…Cecha niezwykle przydatna dla przyszłego Łowcy.

Doskonale zdawałem sobie jednak sprawę, że odbierając jej część energii, pogwałciłem najstarsze i najważniejsze prawo naszego świata. Dopuściłem się czynu, którego konsekwencje były potężniejsze, niż mógłbym kiedykolwiek przypuszczać.  Wkraczając teraz w jej świat skazywałem ją na życie w świecie, o którym istnieniu nie miała pojęcia i którego nigdy nie powinna była poznać. To było silniejsze ode mnie, emocje wzięły górę. Decyzja zapadła. Wkrótce nadejdą i jej konsekwencje…

Summer

                Wzięłam głęboki oddech, po czym po raz ostatni przejrzałam się w lustrze. Długie, proste włosy w kolorze mlecznej czekolady spływały falami po moich drobnych ramionach, kończąc się w połowie talii, którą teraz spinał prosty czarny pasek. Miałam na sobie ulubioną, prostą granatową sukienkę, odcinaną w talii i kończącą się delikatną koronką przed kolanem.

,,Zmysłowo, lecz delikatnie i stosownie”—pomyślałam, obracając się w miejscu. Zegar na szafce nocnej wskazywał chwilę po 16. Jeśli chciałam dotrzeć na czas do Silver Lake, powinnam już wyjeżdżać. Niewiele myśląc, sięgnęłam szybko po szarą zamszową torebkę na ramię, wrzucając po drodze do drzwi portfel, komórkę i błyszczyk.

—Wychodzę!— krzyknęłam stając na dole w holu, po czym otworzyłam szerokie drzwi wejściowe.

—Baw się dobrze! —dobiegł mnie z salonu, znajdującego się na tyłach domu, głos Roberta.

Tak też zamierzałam zrobić.



* Palihigh- Palisades Charter High School